Maarten van Rossum, PvdA’er, zuurpruim en professioneel blaaskaak zat afgelopen woensdag bij Pauw en Witteman aan tafel. En terwijl Femke Halsema tegenover hem zat en de pijnlijke peilingen van Groen Links besproken werden, flapte hij eruit, “Ik zou het niet erg vinden als Groen Links helemaal verdwijnt. Ik snap ook niet waarom er zoveel linkse partijen zijn. ” Nu werd het venijn van Van Rossum smakelijk weggelachen, omdat nooit echt duidelijk is tot in hoeverre hij serieus is. Maar nu, een dag na de verkiezingen denk ik dat van Rossum bloedserieus was aan die tafel. Zeker die laatste vraagzin bleef bij me hangen. Waarom zijn er zoveel linkse partijen?
En dus begon ik te fantaseren. Wat nu als het doodgebloede Groen Links, de PvdA en de SP nu eens de handen ineen zouden slaan. Een beetje zoals in 1980 de ARP, de CHU en de KVP een christelijk blok vormden: en zo het (destijds nog) bijzonder succesvolle CDA ontstond!
Vorige verkiezingen bleek namelijk wel hoe belangrijk het is om de grootste partij van Nederland te zijn. Veel mensen zagen een nipte overwinning van de VVD veranderen in een rechtser –“om je vingers bij af te likken”- kabinet dan we ooit gehad hebben. Terwijl een veel groter deel van Nederland het liever over de linkerboeg gegooid had. Volksvertegenwoordiging mehoela! Ik denk ook dat, dat de reden is geweest dat nog meer Nederlanders strategisch hebben gestemd dit jaar.
Maar stel je nu voor dat je éen sterk links machtsblok hebt. Laten we het voor het gemak Groen SPVDA noemen. Het vertrouwen van de Groen Links stemmers groeit terug, want hun partij ligt eindelijk onder de sterke leiding van een oud fanatiek Greenpeace activist. De SP’ers en PvdA’s slaan de handen ineen en hoeven zich geen zorgen te maken om een dikke 25 zetels die in een maand tijd kunnen verschuiven, de Campagne slogan van de PvdA wordt uitgebreid en komt nog beter tot zijn recht: Groener, Sterker en Socialer. Eindelijk ziet de SP zichzelf terug in een regeringspositie, waar ze door middel van hun enorme partij ook enorm veel invloed hebben. Samsom mag zich Minister President noemen. Er heerst rust bij de linkse kiezer, die weer weet waar ze op moeten stemmen. Termen als strategische en zwevende kiezer verdwijnen als sneeuw voor de zon. Nederland is niet zwevend, we willen een groen, tolerant en sociaal Nederland.
Likkebaardend in gedachte zie ik mijn Nederland opbloeien. Tot ik uit mijn fantasie wordt gehaald. Kijkend naar de tv zie ik de Liberale concurrent. Een gebundelde partij, in plaats van een Groen Rechts, een Partij voor de Ondernemer en een Liberale Partij. Een VVD. Toch weer net even de grootste.